Saamhorigheid. 1,5 jaar later. Wat is ervan over?

gevoel saamhorigheid

Een terugblik, en nee, niet eens zover weg. Het was begin 2020 en de wereld stond op haar kop. Covid-19 was daar met een onvoorstelbare impact. Het raakte de economie, de veiligheid, de bronnen van grondstoffen, de zorg en bovenal de gezondheid, wereldwijd. Het raakte ons allemaal. Het raakte in het hart, die van u, ons en mij, allemaal. In al die negatieve heftigheid ontstond er toen ook iets heel moois, het ‘gevoel van saamhorigheid’.

Op de televisie sierden de beelden van Italianen die elkaar een hart onder de riem staken door te dansen en te zingen op de rood, wit en groen versierde balkons. In Nederland klapten we voor de zorg. Talloze mooie initiatieven ontstonden om elkaar te helpen. Van shop, eat en buy local tot mensen die boodschappen voor elkaar deden. We ontdekten opeens ‘nieuwe’ buren, ze waren ineens thuis. En hoe bijzonder was het dat we elkaar groetten met “blijf gezond”. Waren we nu ineens zomaar echt in elkaar geïnteresseerd?!

individualisme?

Nu, dat was anderhalf jaar terug. En wat is er van over gebleven? Overal waar ik in de verleden tijd schrijf kan het helaas gelezen worden als de tegenwoordige tijd. Maar dan zonder dat gevoel van saamhorigheid. Spijtig, dat het naar een laag pitje is gegaan. Het individualisme dat al lang was ingezet is weer aangewakkerd. Het is ieder voor zich. Ik druk me wellicht wat zwart wit uit maar er is een behoorlijke polarisatie aan de gang en mensen staan soms lijnrecht tegenover elkaar. Zonde.

Maar wat is nu het effect op de consument tijdens en na Covid-19? Dus ook voor u lezer als consument, en ja ook voor mij. De consument was en is volop in beweging door Covid-19, soms ingegeven door regels. Zo werden en waren we vorig jaar creatiever, pakten oude of nieuwe hobby’s op en gingen meer sporten. Thuis werd ineens werk & privé, dat was dé plek. We gingen verbouwen en klussen, het huis verfraaien en een werkplek creëren maar dan wel in stijl. We waren op zoek naar de balans om alles te managen onder één dak. De behoefte aan gezelschap, warmte en knuffelen werd vaak ingevuld met de aanschaf van een (t)huisdier zoals een hond, kat tot zelfs paard of pony. Ook omdat we relatief meer ‘tijd’ hadden. We werden vindingrijk en boden de service shoppen op afspraak aan. Restaurants, zelfs met Michelin sterren, kwamen met afhalen tot bezorgen aan huis met tips voor het bereiden. Zelf werden we heuse ‘chef koks’ en kochten rijkelijk bij de speciaalzaken. En als rode draad is online nog meer onlosmakelijk met ons verbonden, het is een tweede natuur geworden. En wat blijft er dan nu over als trend?

van ratio naar hart

De consument waaronder dus ook wij, zijn allemaal geraakt in emotie. Iedereen, elk individu en elk op een eigen wijze. Of dit nu de emotie was van de angst om ziek te worden of zijn, overlijden tot het eenzaam zijn. Of stress door het verlies van inkomen, het samenzijn missen of zoveel meer. Ongekend. En nu nog, alleen nu individueler en in toenemende mate vanuit de eigen context en mening. De trend is ingezet dat de consument van ratio naar emotie is gegaan. Denken, voelen, kopen, bezoeken en gunnen vanuit het hart, dat speelt een belangrijkere rol. Ook nu weer.

gevoelsbeleving

Essentieel is om dit op te nemen in de creatie van de merk-/gastvrijheidsbeleving. Een gevoelsbeleving te creëren die bezoekers raakt in de emotie. Dit door in gesprek te gaan met uw (vaste trouwe en potentiële) klanten om te weten komen welk gevoel ze krijgen bij uw retailformule. Wat dit maakt, wat dit betekent voor ze en welk gevoel het geeft thuis en in het winkelbezoek. De beleving in co-creatie te maken en te vertalen naar de sfeer, in en outstore presentatie en de (persoonlijke) customer journey. En de verzegeling te maken door de persoonlijke verbinding vanuit de verkoper. Van persoonlijke oprechte interesse in wie de klant is, story telling op maat tot een persoonlijke attentie. Dat is het sluitstuk.